Ο Αριστοτέλης εισάγει την ηδονή στο κέντρο της ηθικής του αλλά ταυτόχρονα σπεύδει να διευκρινήσει ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ηδονών:
α) υπάρχει η ηδονή, χαρά, ευτυχία που προκαλείται από τις πράξεις της αρετής που προκαλείται από τις πράξεις της αρετής αλλά
β) υπάρχει και η ηδονή που συνοδεύει συχνά και τις ευτελείς μας πράξεις, τις ανάξιες και που μας παρασύρει στο να τις επιδιώκουμε και στο να τις πράττουμε απομακρύνοντας μας από την αρετή.
Στο πρώτο σκέλος, οι πράξεις μας συμπαρακολουθούνται από συναισθήματα ευχάριστα ή δυσάρεστα, ανάλογα με την ποιότητα των πραξεων μας πάντα. Δεν αρκεί να είσαι εγκρατής σύμφωνα με τον μεγάλο φιλόσοφο, πρέπει να να χαίρεσαι για την εγκράτεια αυτή.
Ακόλαστος δεν είναι αυτός που <<άγεται και φέρεται>> αλλά αυτός που εύκολα παρασύρεται από όλες τις μορφές της ηδονής. Ακόλαστος θεωρείται επίσης και αυτός που αν και είναι εγκρατής δυσανασχετεί που απέχει από την σωματική και μη ηδονή.
Στο δεύτερο σκέλος ο Αριστοτέλης μιλά για τις καθημερινές απερίσκεπτες και ευτελείς πράξεις που κάνει ο άνθρωπος με γνώμονα την ηδονή ξεχνώντας την ηθική του την απόκτηση αρετών.
Θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ με ένα παράδειγμα. Ένα παράδειγμα σχετικά με την στάση των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια και το ψέμα...
Αν λοιπόν κάποιος επιλέγει να λέει την αλήθεια (δεν μιλώ για πολιτικούς, να ξεκαθαρίσω την θέση μου!) και αυτό τον ευχαριστεί ή τουλάχιστον δεν του προκαλεί λύπη και δυσαρέσκεια, αυτό σημαίνει ότι έχει διαμορφώσει την αντίστοιχη '' έξη'' δηλαδή κάποιο μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα του. Αν αντίθετα λέει ψέματα (τώρα μιλάω για τους πολιτικούς!) και νιώθει ευχαρίστηση ή λέει αλήθεια και νιώθει δυσαρέσκεια τότε μέσα του οι ''έξεις'' δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμη όσο θα έπρεπε και η απόκτηση της αρετής απομακρύνεται.
Σήμερα, πόσοι από εμάς κάνουμε κάτι αντίστοιχο. Αυτές οι πράξεις μας μας καθιστούν ενάρετους ή ακόλαστους ;;;
Τοποθετηθείτε ...
